Από το 2017 που άρχισα να φτιάχνω πάλι ραδιοφωνικές εκπομπές, βρήκα έναν τρόπο που με βοηθάει πολύ στο στήσιμο.
Θα γράψω αρκετά για τη μέθοδο που ακολουθώ σε αυτό το blog. Και θα μιλήσω και για τον άνθρωπο που με ενέπνευσε & μου δίδαξε κάποιες βασικές αρχές.
Συνήθως ξεκινάω από τις μουσικές. Κάτι θα ακούσω κάπου που θα μου κολλήσει ή θα με εμπνεύσει, και θα αποφασίσω να στήσω κάτι με αφορμή αυτό. Στην εκπομπή που δουλεύω αυτή την περίοδο το κομμάτι που μου κόλλησε ήταν το Oh Louisiana του Chuck Berry.
Κλασική μπλουζιά από ένα δίσκο του Chuck που λέγεται San Francisco Dues και που δεν ήξερα καν. Το άκουσα ως σήμα του Nostos 100.6 (θα σας πω άλλη φορά για τον έρωτα αυτόν) και κόλλησα. Έπιασα τον εαυτό μου να το σιγοτραγουδά ξανά και ξανά, το έψαξα στο Shazam να δω τι είναι αυτό που ακούω, και τελικά έφτιαξα ένα playlist στο Spotify , το ονόμασα Notes, και το πρόσθεσα πάνω-πάνω.
Έτσι λοιπόν ξεκινάω και δουλεύω μια εκπομπή. Φτιάχνω μια λίστα στο Spotify κι αρχίζω και μαζεύω κομμάτια. Χωρίς κάποια ιδιαίτερη σειρά, χωρίς να έχουν σύνδεση μεταξύ τους. Απλά μαζεύω υλικό.
Σε κάποιο σημείο, η λίστα αυτή αρχίζει να γεμίζει. Συγκεκριμένα στη Notes, επειδή την πάλευα καιρό και μάζευα υποψήφια κομμάτια για εβδομάδες, θα δεις ότι έχουν μαζευτεί σχεδόν 19 ώρες μουσικής.
Πώς επιλέξω αυτά που θα χωρέσουν σε μια 2ωρη εκπομπή; Εκεί αρχίζει το ξεψάχνισμα.
Συνήθως φτιάχνω 2ωρες εκπομπές, οπότε μου αρέσει να τις στήνω σε ημίωρα. Σε 30’ χωράνε περίπου 5-6 κομμάτια, οπότε αυτό που έχω να κάνω είναι να διαλέξω τα 5 ή 6 κομμάτια που θα μου ταιριάξουν στο κάθε ημίωρο.
Έπιασα λοιπόν να ετοιμάσω το πρώτο ημίωρο της Notes. Φτιάχνοντας (τι άλλο;) μια ξεχωριστή λίστα στο Spotify, που την ονόμασα Notes Pt1. Το είχα σχεδόν αποφασίσει ότι θα ξεκινήσω αυτή την εκπομπή με το Oh Louisiana, οπότε έπρεπε να σκεφτώ το τι θα βάλω μετά. Που να ταιριάζει και στο γενικό μουσικό ύφος και στυλ που παίζω, και να μη μου μπατάρει προς μια εντελώς blues εκπομπή – όχι γιατί δεν αγαπώ τα blues αλλά γιατί θέλω οι ακροατές μου να νιώθουν οικεία με αυτό που ακούνε.
Άρχισα λοιπόν να ξανακούω με shuffle τα τραγούδια που είχα βάλει στη γενική λίστα της Notes, και σιγά-σιγά να ξεδιαλέγω τι θα μου ταίριαζε στο πρώτο ημίωρο. Οτιδήποτε μου άρεσε ή μου φαινόταν σχετικό το πρόσθετα στην Pt1. Που και που έβαζα να ακούσω το Oh Louisiana και μετά έκανα ένα γρήγορο πέρασμα από όλα τα κομμάτια που είχα στη λίστα του ημιώρου, μέχρι κάποιο να μου δέσει αρμονικά.
Το να διαλέξω το δεύτερο κομμάτι της εκπομπής ήταν πανεύκολο. Ο James Blake έχει ένα αγαπημένο τραγούδι που ήρθε κι έδεσε. Άκουσα και ξανάκουσα το πώς κλείνει το Oh Louisiana και το πώς ξεκινάει το Retrogade. Ο τρόπος που δένουν τα δύο κομμάτια μου φάνηκε τέλειος.
Και κάπως έτσι συνέχισα. Έβαζα κι έβγαζα από τη λίστα, δοκίμαζα διαφορετικά κομμάτια στη σειρά, εμπνεόμουν κι απογοητευόμουν, μέχρι που το βρήκα. Κράτησα τελικά 8 κομμάτια που η συνολική τους διάρκεια είναι κοντά στο ημίωρο, στη σειρά που μου άρεσαν περισσότερο. Τελευταία στιγμή αποφάσισα το κλείσιμο να το κάνω με Talking Heads και όχι με Jefferson Airplane, ίσως γιατί δεν ήθελα η γενική αίσθηση της εκπομπής να είναι εντελώς vintage rock.
Άφησα βέβαια στη λίστα κι άλλα 3-4 κομμάτια που μου άρεσαν πολύ, σε περίπτωση που αποφάζισα να κάνω κάποια αλλαγή της τελευταίας στιγμής. Από τα συνολικά 45′ μουσικής που έχω στη Notes Pt1 ξέρω όμως ότι θα χρησιμοποιήσω μόνο τα πρώτα 30′.
Έτοιμο το πρώτο ημίωρο.
“Απλό ακούγεται” θα μου πεις. Κι όμως, έχω μερικά ακόμη μυστικά για το πώς επιλέγω και βάζω στη σειρά τα κομμάτια ενός ημιώρου. Αλλά θα τα αποκαλύψω σε επόμενο post.
Προς το παρόν, απολαύστε το αποτέλεσμα: