Μου αρέσει πολύ να γράφω εκπομπές που λένε μια ιστορία, κι υπήρξε ένα διάστημα που έφτιαξα αρκετές που πατούσαν σε πολύ γνωστές ιστορίες ή παραμύθια.
Η Χριστουγεννιάτική μου ήταν η ιστορία του Εμπενέζερ Σκρουτζ, και έντυσε μουσικά την Χριστουγεννιάτικη ιστορία του Καρόλου Ντίκενς. Έχει γίνει ταινίες, τηλεοπτικές σειρές, ενέπνευσε μηχανή αναζήτησης χαμηλότερων τιμών – ε τώρα έχει και μια ραδιοφωνική εκπομπή από τον Mister Myster 😊
Το πνεύμα των Χριστουγέννων επισκέπτεται τον κακό Εμπενέζερ, και μου έδωσε την αφορμή να του μιλήσω σε πρώτο πρόσωπο για τις ερινύες που επιστρέφουν για τη στιγμή του απολογισμού και της κρίσης.
Ξεχωρίζω το ότι διάλεξα να βάλω το εκπληκτικό Deathstar του David Bowie, ένα ιδιοφυές έπος 10 λεπτών, τη στιγμή που διάλεξα να μιλήσω για το Μαύρο Αστέρι του θανάτου. Που μίλησε στο μικρό, πληγωμένο αγόρι μέσα στον Εμπενέζερ. Και αποφάσισε να δώσει μια ευκαιρία ακόμη στον ενήλικα. Για τον ελάχιστο ή πάρα πολύ χρόνο που του απομένει να ζήσει.
Κάθε ημίωρο είναι αφιερωμένο σε κάποιο μέρος της ιστορίας.
Με μια ελπίδα, ένα τραγούδι των Simon & Garfunkel, μια κούπα καφέ και ένα ζεστό κρουασαν ξεκινάει το τελευταίο ημίωρο. Ήθελα να μιλήσω για μια νέα αρχή, για την αλλαγή που αύριο μπορεί ο Εμπενεζερ μας (ή ο καθένας μας) να κάνει. Να βγει έξω, να περπατήσει στον κόσμο, να κοιτάξει γύρω του με καινούρια μάτια, και να κάνει το καλό.
Έχει φροντίδα, στοργή και καλοσύνη αυτό το ημιωρο. Τρυφερές κουβέντες για τον τρομαγμένο Εμπενέζερ και μια παρότρυνση: «Έλα». Κι ας βρέχει, κι ας χιονίζει, κι ας αστράφτει έξω. Έλα να περπατήσουμε, να τρέξουμε, να χορέψουμε. Να είμαστε και να φέρουμε το καλό.
Και το συνόδεψα αυτό με ένα κομμάτι που το θυμάμαι από παιδί, κάπου σε κάποια ταινία θα το είχα ακούσει και θα μου κόλλησε ως soundtrack ελπίδας. Raindrops keep falling on my head.
Απλά υποσχέσου μου Εμπενέζερ, ότι όσο σου μένει να ζήσεις, μέχρι τα βαθειά γεράματα ή μια μέρα ακόμη, θα ζήσεις έτσι. Με καλοσύνη.
Πρέπει να είχα πολύ ανάγκη να νιώσω την ελπίδα όταν έφτιαχνα την εκπομπή αυτή. Αλλιώς δε θα διάλεγα δυο τόσο αγαπημένα μου κομμάτια για το κλείσιμο. Κι ειδικά ένα που με συγκινεί τόσο πολύ και με εκφράζει.
Sometimes, when I look in your eyes I swear I can see your soul, μικρέ μου Εμπενέζερ, μικρό αγόρι, κάθε μικρό αγόρι ή κορίτσι εκεί έξω που έχεις ταλαιπωρηθεί πολύ, έχεις σκληρύνει πολύ, έχεις στεγνώσει από συναίσθημα, αλλά μέσα σου παραμένεις παιδί κι έχεις ανάγκη από αυτή την ελπίδα.
Have hope. And be the change that you want to see. Σε αυτή τη φράση είναι όλο το νόημα αυτής της Χριστουγεννιάτικης εκπομπής.